Als je man de berg opgaat. Hoe is het voor de thuisblijver…

Prachtige blog van Monique van Leeuwen over haar kant van de Kilimanjaro beklimming:

Na alle publiciteit die is verkregen omtrent de beklimming van de Kilimanjaro door Robert in zijn korte broek, krijg ik als thuisblijver en ‘vrouw van’ steeds vaker de vraag: ‘wat vind jij er eigenlijk van’. Tja, wat kan ik daar op zeggen. Als hij het voor de lol zou doen, dan had ik er wel anders over gedacht. Maar omdat het nu gaat om het helpen van anderen, kan ik niet anders dan erachter staan. Ik heb inmiddels een aantal mensen hier in de tuin in een ijsbad zien stappen. Ik heb inmiddels ook gezien wat het met deze mensen deed. Wat voor inzichten zij kregen. Natuurlijk zou ik het niet erg vinden als hij in elk geval lekker warme kleding aan zou doen op die berg of er een paar dagen langer voor gepland zou worden om boven te komen.

Hoewel ik inmiddels ook heb gezien dat je je tegen de kou met je eigen lichaam wel kunt beschermen. Alleen die hoogte… zo snel naar zo hoog… En nu de vertrekdatum dichterbij komt en ik ook nog eens zwanger ben, vind ik het met de dag spannender worden. Ik zal niet ontkennen dat die week dat Robert weg voor mij een hel zal zijn. Kan er weinig anders van maken. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het kunnen met zijn allen. Het is een sterke groep, ik heb de technieken gezien en gezien dat het werkt. Maar het blijft een uitdaging. Het blijft mijn man en de vader van mijn kinderen die daar in zijn korte broek in 4 dagen de berg op gaat. Dus wat ik er van vind? Super stoer dat hij gaat. Dat hij het lef heeft en het doorzettingsvermogen. De inzet die hij ervoor geeft en de publiciteit die hij opzoekt om te zorgen dat zoveel mogelijk mensen ervan weten.

Niet omdat hij zelf zo graag met zijn kop op tv komt of in de krant, maar om zo veel mogelijk mensen te laten zien wat er mogelijk is op eigen kracht. Wat je kunt doen met ademhaling en training. Wat voor invloed dat heeft op je lijf en je immuunsysteem. Dit kan een doorbraak zijn voor de mens. Of eigenlijk: het terugvinden van een verloren schat die heel diep in ons ligt. Want duizenden jaren geleden wisten mensen dit al, alleen zijn we het vergeten en zijn we gaan genieten van comfort en afhankelijk geworden van de farmaceutische industrie.

Daarnaast zou Robert ook keihard op zijn bek kunnen gaan. Want als ze het niet halen, dan heeft hij wel met zijn kop in de krant gestaan en is hij op tv geweest. Dapper vind ik dat! Keiveel respect heb ik daarvoor. Wat ik er ook van vind: niet heel erg leuk natuurlijk dat hij gaat en ik kan niet wachten totdat ik het telefoontje krijg dat hij weer veilig beneden is! Nogmaals: voor mij zal die week dat hij weg is een hel zijn. Maar we overleven hem vast ;o)