Dat de liefde zijn ware gezicht mag tonen (Rianne Manten)
Ik kijk hem aan… ik heb hem 7 weken niet gezien. Hij ligt op de intensive care aan alle mogelijke ingewikkelde apparatuur. Het komt goed met hem, maar nu nog niet. Hij ziet eruit alsof hij knokt – en dat is ook zo.
Ik wist niet of ik hem ooit nog zou zien, na onze keuze tot afstand van elkaar… weken geleden. En al helemaal had ik nooit bedacht dat ik hem op vervolgens op de IC zou treffen.
Het voelt alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Zo ongelooflijk natuurlijk is onze verbinding en de diepte in de intimiteit is uiterst ongewoon.
De afstand die we namen tot elkaar was bedoeld om helderheid te creëren voor hem. Helderheid ten aanzien van onze toekomst samen.
Het begon als een avontuur. Een open huwelijk avontuur en een polyamorieverkenning. Een reis naar mijn eigen innerlijke wijsheid hierin. Het avontuur bleek vol diepgang, de verbinding ongekend intiem en afgestemd. We kwamen verstrikkingen tegen, we transformeerde blokkades. We kwamen aardse beperkingen tegen, we verkenden talloze mogelijkheden.
“Ik wist niet dat er vrouwen als jij bestonden”.
Nou… ik wist niet dat er mannen als hij bestonden.
Zijn zachtheid en de wijze waarop hij is afgestemd is ongekend. Teder, respectvol, zorgzaam, vol humor en met vuur. Deze man heeft mijn hele beeld over partners en partnerrelatie bijgesteld. In de positieve zin. Ik heb hem bedankt. Vanuit elke cel van mijn zijn.
Ik vind de versie van mijzelf die zich toont in zijn aanwezigheid heel erg fijn. Ik weet ook dat het wederzijds is. Dat ik hem een heel ander perspectief heb kunnen geven over vrouwen, verbinding en seksualiteit, die heel helend voor hem is geweest. En diezelfde heling en diepgang bracht na 6 maanden ook de breuk. De ‘hoe nu verder’ gesprekken die maar 1 weg toonden… afstand zodat er energetisch en aards helderheid kan ontstaan.
Inmiddels heb ik ook veel meer helderheid over welke vorm van relatie bij mij past. Ik kan er wel 20 blogs over schrijven. Het heeft me zoveel geleerd, laten doorvoelen en wijsheid gebracht. Ongelofelijk dankbaar voel ik mij.
Ik heb hem aangeven wat bij mij past en wat mijn verlangens zijn. Uit liefde voor mezelf.
En dat zette van alles in beweging. In hem. In mij. En in het totale schaakspel. We namen afscheid zodat hij tot zichzelf kon komen en met zijn (open) huwelijk kon verkennen wat de volgende stap is. Meer in contact kon komen met zijn verlangens, zijn grenzen en zijn eigen waarheid hierin.
Hij kreeg erna meteen Corona, moest in quarantaine. Herstelde. Ging weken op reis voor zijn werk, kwam terug en werd kort erna onverwacht zeer ziek.
We kregen weer contact toen hij me vertelde dat hij op de ic lag en wilde dat ik dit wist.
In het ziekenhuis kwamen we weer in verbinding en was onze liefde intens voelbaar. Het aardse verhaal is er. Daar kan ik niet om heen. Maar het maakte niet uit. Mijn hart stond open en wat hij ook zei… ik bleef in liefde verbonden met mijzelf, met hem en de situatie.
Elke keer als het gesprek energetisch de diepte in ging, begonnen alle apparaten te piepen en de verpleging kwam dan ook regelmatig checken.
“Adem er zacht doorheen… in door je neus en uit door je mond…”
hoe vaak heb ik dat niet tegen cliënten gezegd. Maar nu sprak ik tegen de man die vecht voorzijn gezondheid, voor zijn waarheid en voor de liefde.
Ik voelde momenten dat het veel werd voor mijn hartchakra en ik het wilde sluiten. Ik deed het niet. Herpakte mezelf en bleef zijn hand vasthouden.
Op een moment vroeg ik mij af ‘wat liefde zou doen’. De vraag die zo vaak voorbijkomt maar niet altijd heldere antwoorden heeft.
Terwijl ik daar zat kwam er ineens een heel diep weten door me heen. Ik kan het niet anders beschrijven. Ik zei ineens:
“Lieverd, ik ga nergens naar toe… tot er helderheid is hoe het mag ontvouwen… ik heb geduld”.
En ik voelde die diepe waarheid in mijzelf. Er ontstond rust. In mij, in hem. Bewuste keuzen zijn tenslotte een uiting van ownership.
We maakten afspraken. Concrete stappen die hij gaat zetten om zijn eigen innerlijke waarheid dieper te doorvoelen. Ik gun hem zijn eigen tempo en proces hierin. Want dat is liefde. En voor het eerst voel ik dat ik dit ook kan bieden aan een man. Die diepe liefde van overgave en vertrouwen voorbij de aardse vorm en hechting.
Hij zakte weg. In zijn koorts en in zijn fysieke strijd met zijn herstel. Ik moest weg. Mijn dochter wachtte.
Geen idee of en wanneer ik hem weer ga zien. En dat is helemaal okay. Ik voel zo’n sterkte liefde en gedragenheid van de liefde tussen ons dat het aardse verhaal mag ontvouwen zoals het moet zijn. Het wijst zich uit.
Mijn liefde voor deze man overstijgt het aardse verhaal en de aardse vorm. Makkelijk? Nope.
Maar ik volg mijn eigen innerlijke kompas in liefde en waarheid. En keuzen die mij rust geven die vertrouw ik.
Op het moment dat er onrust ontstaat in mijzelf en ik niet meer integer kan zijn naar mijn hart en waarheid, dan spreek ik die waarheid uit. Dan ontvouwt het zich verder. Vooralsnog is er aardse afstand en diepe energetische nabijheid in de liefde.
Ik vertrouw. Ik vertrouw het veld. Ik vertrouw mijn innerlijke kompas. Ik vertrouw de liefde.
Life goes on.
Wat de verdere uitkomst ook is, liefde zal zijn ware gezicht tonen.
The Art of Life!
Deel dit!