Eerbetoon aan het leven.

Eerbetoon aan het leven.

Mijn lieve oma zei altijd:

“Geniet van het leven, het duurt maar zo even.”

Het klinkt misschien als een cliché, maar het is o zo waar.

De meeste mensen verwachten vrij veel van het leven. Misschien herken je dit wel: er is van alles wat op een bepaalde manier moet verlopen. Veel zaken zijn niet goed genoeg: je eigen ik (oftewel: jezelf) én anderen vallen je tegen omdat de lat te hoog is gelegd.

Je verwachtingen leiden per definitie tot teleurstellingen, lijden en het innerlijke strijden waar misschien jij, maar nog veel meer mensen onder gebukt gaan.

Bekeken uit het oogpunt van het lager ego -vanuit de persoonlijkheidslagen- kan het leven soms zwaar, onrechtvaardig en complex lijken. En dat is eigenlijk niet nodig, omdat het leven nét zo poëtisch is als jij het ziet wanneer je jouw leven gaat beschouwen als Zielservaring. Het is van een ongekende schoonheid.

Vandaar dit eerbetoon aan het leven: deze huldiging van ons korte bestaan op aarde in onze unieke vorm.

Het leven… Is om van te leren. De ziel leert haar lessen vanuit verschillende dimensies. Door te leren groeit het ego van onheilzaam naar heilzaam.

Het leven… Is er om dankbaarheid te ontwikkelen. Waar dankbaarheid is kan geen onheilzaam ego zijn. In dankbaarheid kan het egobewustzijn transformeren en stijgen naar Zielsbewustzijn.

Het leven… Is om lief te hebben. Jezelf, je naasten en alle wezens. Heb ze lief met heel je ziel.

Het leven… Is om te delen met anderen. Om onbevangen te leren geven. Om anderen te inspireren en te helpen. Om bij te dragen aan de mensheid, moeder aarde, de natuur en het bewustzijn.

Maar vooral is het leven… Om van te genieten. Met volle teugen.

We zijn spirituele wezens die een menselijke ervaring komen opdoen. Die mogen we in al haar schoonheid -en soms ook haar lelijkheid- opsnuiven.

Leven, ervaren, ontdekken, verwonderen, verbazen, bestuderen, genieten en ‘gewoon’ zijn…

Het leven is zo’n mooie reis, met al haar ups en downs, al haar schoonheid en verschrikkingen.

Relativeer. Uiteindelijk is alles één. Vanuit de Ziel kun je met gelijkmoedigheid kijken naar goed en kwaad: het zijn twee kanten van hetzelfde fenomeen. Zonder de één, kun je de andere niet ervaren. Ze mogen er allebei zijn.

Heb compassie: neem het duister niets kwalijk. Verwijt het niets. Wees niet boos of verbitterd. Gun het de onwetendheid. Keer de andere wang toe.

Wees nergens tegen. Blijf genuanceerd en gelijkmoedig. Stuur het duister licht en liefde waar je maar kunt. Schijn je licht in het duister, maar raak er niet in verstrikt.

En trouwens, als dat wel gebeurt… Als je bang bent, of boos… Als je onrecht of pijn wordt aangedaan. Als je tegen bent, of het onrecht niet kunt verdragen… Als je niet lekker in je vel zit, of ziek bent… Als je een geliefde verliest of iemand ziet lijden… Als je veel schulden hebt, of gehecht bent aan zekerheid…
Als je je klein voelt en onmachtig.

Of niet goed genoeg…

Als je de wereld kapot ziet gaan.

Omarm dan dat duister als een onderdeel van de menselijke ervaring van je ziel. Het mag er allemaal zijn. Licht en duister zijn twee kanten van hetzelfde. Sterker nog: Heb het duister lief zoals je het licht liefhebt, in jezelf en buiten jezelf. Hoe moeilijk dat soms ook is.

En onthoud om te genieten, op je eigen manier. Van dit geschenk dat leven heet.

Ook al vind je de verpakking niet altijd even mooi, ben je het niet overal mee eens en ook al doet het soms pijn: leef je leven in al haar volheid. Als een rit in de achtbaan. Omarm en doorleef het.

Uiteindelijk keer je terug naar de eenheid en is je ervaring voorbij… zoals mijn oma nu maar al te goed weet.

X R

Voor meer blogs, klik je hier ….