Mensen…
Ik sta op een station, onderweg naar huis, en kijk naar mensen. Zwart haar, blond haar, grijs haar, leren jas, maatpak, winterjas. Mensen die arm zijn, mensen die rijk zijn en alles daartussen. Mensen uit allerlei culturen en van verschillende nationaliteiten…
Ze komen overal vandaan en gaan overal naartoe…
Stuk voor stuk zijn ze uniek geconditioneerd. Met hun eigen gedachten, met hun eigen gevoelens, met hun eigen overtuigingen en angsten. Met hun eigen verlangens en gehechtheden…
Net als ik…
Ze worden heen en weer geslingerd tussen het zoeken naar genot en het vermijden van pijn in hun leven…
Net als ik…
Ik neem ze waar terwijl ik mijn eigen genotzoeken en pijn vermijden ervaar. De warmte in mijn hart zwelt aan…
Stuk voor stuk zijn het de schrijvers van hun eigen verhaal. Van hun eigen conditionering. Die de een bewuster dan de ander heeft geschreven…
Levensstromen die in ieder moment zichzelf opnieuw creëren…
Net als ik…
Als een expositiebezoeker geniet ik geïnspireerd van de kunstwerken om me heen…
Ik stap de trein in en zie nog meer mensen. Ze ontroeren me. Wonderschone mensen die, zoals je kunt zien als je de oordelen en projecties op hun conditionering loslaat, allemaal dezelfde essentie hebben…
Stuk voor stuk kunstenaars die zichzelf vanuit die bron geschapen hebben. Overwegend zonder te beseffen dat ze dat elke dag, elke minuut, elk moment, doen…
Prachtige mensen die, net als ik, gelukkig willen zijn. Die, net als ik, pijn proberen te vermijden. die, net als ik, verdriet en teleurstelling kennen in hun bestaan…
Schitterende wezens die, net als ik, hun behoeften proberen te vervullen…
Ze komen nergens vandaan en gaan nergens naartoe…
Ik loop binnen in de stiltecoupé en kijk naar deze fysieke/ emotionele/ mentale/ spirituele wezens die op de blauwe banken zitten.
Stuk voor stuk golven van dezelfde oceaan als waar ik een golf van ben. De oceaan in de tijdelijke vorm van een golf…
Ieder van hen is het universum in de tijdelijke verschijningsvorm van een mens…
Ik ook…
Ik zit in de trein en kijk voorbij de verhalen naar hun ziel. De beeldschone zuiverheid raakt me diep. Ik hou van ze, stuk voor stuk. Of ze blank zijn of zwart, rood of geel.
Of ze goed zijn of slecht of ergens in het midden. Of ze nu gelukkig of ongelukkig zijn…
Ze zijn mijn broeders en zusters.
Zij zijn mij en ik ben hen.
Ik hou van ze. Stuk voor stuk…
Intense dankbaarheid stroomt door mijn lichaam als ik eraan denk hoe kostbaar de ervaring van leven als mens is. Een godsgeschenk van onbevatbare proportie dat al deze stationsbezoekers ten deel is gevallen…
Geluksvogels zijn het.
Ik ook.
En jij…
Ook ik zit op een blauwe bank en ik kijk naar mensen. Ik geniet intens van hun schoonheid. Ik voel een behoefte te delen. Met jou…
Op Facebook zie ik nog meer mensen. Prachtige verschijningen die volmaakt zijn zoals ze zijn. Ontroerd en vanuit een diepe liefde begin ik te schrijven…
De liefde voor mensen is zo puur. Het besef dat we achter hun verhalen en achter mijn verhaal hetzelfde zijn. Uit dezelfde bron komen.
En onderweg zijn om naar de zelfde bron terug te keren…
Ik zit in de trein op weg naar huis.
En ervaar alleen nog maar liefde…
Live your own nature
Robert Bridgeman