Rock Bottom, Buigen en Overgave (Rianne Manten)

Waar te beginnen. Ik voel me vrijer, liefdevoller en dankbaarder dan ooit eerder in mijn leven. In mijn vrouw zijn, vrouwelijke essentie en vooral in partnerschap en seksualiteit. Het is mijn passie.

Desondanks is er een energie aanwezig in mijn systeem die echt pislink is. Niet een groot deel. Maar het zit er wel. Killer instinct noemt mijn vriend het. Deze energie is niet wie ik ben. Eronder zit een wond.

Deze wond draagt een diepe woede naar de mannelijke energie die vrouwen domineert, onderdrukt, ondermijnd, mishandeld etc

….ik doorzie deze wond.

…ik heb beeld bij mijn eigen dominante energie.

…ik snap dat dit collectieve energie is.

…ik doorvoel mijn eigen innerlijke onbalans.

In mijn verlangen mijn volste potentieel te leven heb ik echter een poos terug besloten dat ik echt tot de bodem wil. De bodem van deze wond. De kern van mijn eigen energetische bedrading waarbij ik als vrouw mijn vrouwelijke essentie laat domineren. In mijzelf. En van buitenaf. Ik bewust of onbewust toestemming hierin geef. Of ermee in gevecht ga. Ik mijn eigen innerlijke vrouwelijke essentie nog niet volledig eer. Zoveel verschillende lagen. Mijn mentor zei ‘als je deze ‘wond tot op de bodem gaat doorvoelen in jezelf dan zul je diepe woede voelen’. Ik dacht ‘nou ja, dat is te doen toch?’. Resume. Het valt helemaal niet mee. Want het klinkt allemaal leuk en goed, echter onvoorwaardelijke liefde voluit en vrijuit belichamen is gewoon geen kattenpis. Wat is dat eigenlijk onvoorwaardelijk liefde. Hoe voelt dat? Wat betekent dat? Vele vragen ontvouwden de afgelopen maanden. De essentie ervan. Toelaten. Belichamen.

In mijn innerlijk onderzoek ten aanzien van onvoorwaardelijke liefde kwam ik meer en meer in contact met de wond van vrouwelijke onderdrukking, mishandeling en ondermijning. Diverse triggers hebben zich vooral uitgewerkt in de dynamiek met mijn partner. En samen hebben we veel uithoeken doorvoeld de afgelopen maanden. Telkens als ik dacht ‘nu is het klaar’ dan ontvouwde zich een nieuwe dynamiek. In mij, of in hem. Waardoor we weer een nieuw energetisch veld creëerden voor verdieping en heling. Zie ik meer en meer waar ik deze wond op hem projecteer. En doorzie ik ook zijn dominante, manipulerende gedrag. Laat zich telkens een diepere laag zien. Hoe dichter ik bij de kern van de wond kom, hoe harder de wond schreeuwt. Beschermt. Mijn ego identificatie-stuk wil nl graag overleven. Ik ben sensitiever dan ooit ten aanzien van ondermijning, onderdrukking, mishandeling en dominantie. Terwijl het juist vroeger veel meer aanwezig was in mijn leven dan nu. Juist de subtiele energievormen hierin worden meer en meer zichtbaar voor me.

Het samen onderzoeken van onze dominante energie geeft heel veel ruimte in de dynamiek. En het vraagt vertrouwen en overgave om NU door te zetten. Want als ik diep contact maak met het loslaten van deze wond voel ik de diepe reddeloosheid. Angst om dan echt volledig overgeleverd te zijn aan de dominantie onderdrukkende ‘old male’ energie.

Voor het ego-deel in mijn systeem voelt het als buigen. Buigen voor het dominante mannelijke. Zie ook mijn post, namaste, no f* way. Het is een klein deel. Maar heel hardnekkig en koppig. Dankbaar voor mijn partner die mij hierin ziet en voelt. En ik hem. We samen stappen zetten. Schoorvoetend. Houden we elkaars veld, processen we samen. Lachen en huilen we erom. En weer door.

Het vraagt moed om ownership te nemen over je eigen energiesysteem. Om echt de collectieve eeuwenoude pijn te durven voelen in ons eigen systeem. Volledig. En hierbij bewust aanwezig te blijven. Zonder oordeel. Onderzoekend. Vanuit zachtheid. Liefdevol.

Rianne Manten