Ik was denk ik zo’n 19 jaar en ik zat de psychiater vreemd aan te kijken. Ik woonde op mijzelf en ik had hulp gezocht. Het zag er vast uit alsof ik water zag branden. Ik had me laten onderzoeken want ik was innerlijk alles behalve relaxed en happy. Ik liep als een gespannen veer rond, angstig, schichtig en vertrouwde niets en niemand. Gevoel van hyperalertheid en tegelijk ook chronisch vermoeid en ook verslaafd aan die staat van zijn.
Vele oefeningen, tekeningen, testen, gesprekken en thuisopdrachten verder kreeg ik de uitslag van de zoveelste hulpverlener die ik om support en begeleiding had gevraagd: ‘we hebben geconstateerd dat je emotioneel verwaarloost bent.’
Eh…dus. Serieus dacht ik?!
Had van alles bedacht… maar dit…ik had toch wel andere dingen meegemaakt die meer impact hadden dan dit?
Ik voelde van allerlei sensaties in mijn systeem. Ik kon mijzelf er niet in dragen. Schaamte en ook schuld dat ik blijkbaar hiermee ook een label op mezelf en op mijn ouders had laten plakken. Daar voelde ik me uiteraard oncomfortabel over.
Ik besloot acuut deze diagnose in de doofpot te stoppen. Ik lachte vriendelijk naar de psychiater alsof ik zijn diagnose aannam en interesse had in ‘hoe verder’, maar innerlijk vond er een ander proces plaats.
het viel allemaal wel mee….
ze hebben het verkeerd getest…
dit sloeg nergens op…
lalalalala ik luister toch niet….
Daarna sloeg de onzekerheid naar binnen. Ik had van alles verwacht maar niet dit.
Was dit zo?
Waar baseerden ze dat dan op?
Wat hield dat in en wat moest ik hier dan mee?
Ik had zelf de stap gezet naar dit uitgebreide onderzoek namelijk. Mijn issues waren er toch echt. Of zat ik het me allemaal te verbeelden en stelde ik me aan?
Het was wel echt zo dat ik mijn lichaam afbeulde op vele manieren, vooral met voeding, sporten en hard oordelen.
Het was wel echt zo dat ik constant in een staat van passieve agressiviteit verkeerde.
Het was wel echt zo dat ik overstak op straat om een man te kunnen ontwijken of in de supermarkt boodschappen waar ik voor kwam vergat omdat ik een blik van een man niet kon handelen en in paniek schoot.
Het was wel echt zo dat ik angst had dat ik op straat ontvoerd, verkracht en vermoord zou worden in het bos.
Het was wel echt zo dat ik geen seconde kon stil zitten en heel veel moeite had voor rust en stilte.
Mijn brein draaide overuren en kon nooit ‘uit’ staan. Het was wel echt zo dat Ik in de nacht niet naar de wc durfde te gaan omdat ik me in huis niet veilig voelde en angst had voor overvallers en de energie van de nacht te intens voor me was.
Ik kan nog een hele lijst opnoemen maar het gaat erom dat ik non-stop in een staat van ‘overleven’ verkeerde.
En dit kwam dan allemaal door de gebrekkige emotionele draagkracht van mijn ouders? Verwarring alom in mijn systeem.
Ik besloot; ‘deze test was gewoon nooit gebeurd en de uitslag was nooit gecommuniceerd’. Het label gaf mij innerlijk een conflict. Ik heb de papieren die ik meekreeg met alle onderzoeksresultaten dan destijds ook meteen weggegooid.
Ik ging gewoon door naar de volgende therapeut of healer of psycholoog. Het leven ging door.
Nu ruim 25 jaar later heb ik meer inzichten, wijsheid, kennis en kader hierover. Inmiddels besef ik me dat verwaarlozing een vorm van verlating is en gevoel van hulpeloosheid geeft, gevoel van schaamte creëert en invloed heeft op je eigenwaarde en persoonlijke kracht. En dat verlating samen met geboortetrauma’s, ondervoeding, extreme armoede, fysiek/seksueel misbruik allemaal ervaringen zijn die de energie van angst aanboren. Alles eigenlijk wat een bedreiging voor het leven vormt.
En belangrijker: as within as without.
Ik verwaarloosde vooral mijzelf. Inclusief mijn eigen gevoelsleven. En ik had wellicht ook niet de beste voorbeelden gehad hierin. Ik miste stevigheid in mijzelf. Mijn basis/wortel chakra was compleet verkrampt. Ik begrijp ook waarom, dus ik kan ernaar kijken zonder oordeel. Althans, inmiddels dan.
Al 20 jaar ben ik onderweg om deze overleving om te zetten naar leven. Stap voor stap. Misbruik voor misbruik Helen.
Uit de slachtoffer in de empowerment. Met vlagen een mega taai proces. En ik kan met diepe dankbaarheid voluit benoemen dat ik die switch heb gemaakt. Dus ook al schiet ik met momenten in de overlevingsmodus, ik LEEF!….
Alles loslaten en mij volledig ontspannen geeft me telkens nog altijd even het gevoel van ongemak. Die schakel gaat bij mij niet ‘automatisch aan’.
Mijn imprints op overleven en het daarbij weggeven van mijn autonomie ligt altijd op de loer. Hard werken, doorgaan, rusteloosheid, me zwaar als een baksteen voelen en niets gedaan krijgen, vastklampen aan routine, voedsel (te veel, te weinig) of contacten… het is een weerspiegeling van een constante behoefte aan voeding. In welke vorm dan ook.
Het vraagt zoals altijd lef en moed om vol met mijn bewustzijn aanwezig te blijven om alles aan te kijken wat zich toont zonder oordeel. Dissociatie ligt op de loer. Verlating en verwaarlozing van mijzelf ligt op de loer. Er zijn telkens weer nieuwe lagen van autonomie en ownership te belichamen. Mijn soevereiniteit vol te belichamen. Mijn fysieke lichaam overal energetisch te bewonen en lief te hebben.
Ik heb mij innerlijk gecommit aan het bestendigen van mijn energetische fundering en de wonden van mijn vrouwelijke essentie tot de bodem te doorvoelen en in evenwicht te brengen. Elke dag beweeg ik meer en meer naar een staat van zijn waarbij mijn innerlijke mannelijke krachtbron zo stevig is dat ik volkomen aanwezig kan blijven ONGEACHT wat er gebeurd, waar ik ook ben en met wie ik ook ben. Elke dag beweeg ik meer en meer naar een staat van zijn waarbij mijn vrouwelijke krachtbron zich innerlijk zo gedragen voelt dat ik ALLES durf te voelen, welke de sensaties ook zijn.
De basis van mijn hele energetische huishouding. En zo is het.
The ART of Life!
Rianne
Foto: is vanuit periode rondom mijn 19de jaar…
