Communicatie van hart tot hart (Janosh)
Communicatie van hart tot hart
Wat is de kracht van positieve affirmaties? Waarom worden ze in zoveel bewustzijns- en zelfhulpmethodes toegepast? Als jij iemand bent die dagelijks voor de spiegel staat, zichzelf aankijkt en een paar liefdevolle woordjes toefluistert, dan begrijp je wel wat taal en woorden met ons kunnen doen. Je voelt je direct anders: lichter, veiliger en vrolijker. Je gaat stralen als je herhaaldelijk tegen jezelf zegt ‘Je bent een prachtig wezen.’ En waarom het zo hard nodig is, is omdat we in onze communicatie met elkaar vaak het tegenovergestelde ervaren: we maken dingen zwaarder dan ze zijn en geven elkaar een onveilig gevoel. Van waar dat grote verschil?
De frequentie van Communicatie
De code Communicatie heb ik meer dan tien jaar geleden ontvangen. Ik heb er sindsdien nooit meer iets mee gedaan, maar bij het ontwikkelen van Embody voelde ik: deze mag absoluut niet ontbreken. Het is er eentje die helpt om de communicatie met je lichaam te verbeteren, te weten dat ons lichaam een boodschapper is en we veel kunnen leren van hoe we fysiek op situaties reageren. Als je net als ik het lichaam centraal stelt in de communicatie, dan snap je misschien waarom ik vaak mijn enthousiasme uitdruk met woorden als: ‘Hier krijg ik een kriebel van!’ Zoiets voel ik dan in mijn hart of in mijn buik. Ik voel dat mijn lichaam de bevestiging geeft en hoewel ik dat meestal niet kan verklaren, baseer ik er wel mijn keuzes op.
Nu ik me opnieuw met de frequentie van Communicatie verbindt, voel ik hoe krachtig deze sleutel kan zijn als je ‘m koppelt aan non-verbale communicatie. Soms zeg je veel meer met je energie dan met je woorden. Ik durf zelfs te beweren dat driekwart van onze uitwisseling niet eens zichtbaar is, omdat het op energetisch niveau plaatsvindt. Terwijl we luisteren, voelen we mee en wisselen we energie met elkaar uit. Dit is waarom je in een winkel bijvoorbeeld blij kunt worden als je een product bij verkoper A afneemt, terwijl bij verkoper B hetzelfde product voelt als een miskoop. Het heeft dan eigenlijk niks te maken met het product: het is de energie die je in de conversatie oppikt. Het verschil tussen ‘Ik wil je blij maken’ en ‘Ik wil geld aan je verdienen’. Die intenties hoor je niet in de woorden, maar je kunt ze zeker voelen!
Het lot van de introvert
Als geboren introvert weet ik als geen ander hoe belangrijk woorden zijn. Ik weet dat, omdat ze bij mij vaak ontbreken. Ik kan aardig wat belangrijke momenten in mijn leven terughalen waarop ik in een conversatie of discussie ineens blokkeerde, omdat ik niet wist hoe ik moest reageren. En altijd kwamen de woorden te laat. Altijd wist ik pas achteraf wat ik had moeten zeggen. Het is een beetje het lot van de introvert, want je hebt gewoon wat meer tijd nodig. Je verwerkt de conversatie op een wezenlijk andere manier; veel meer als een dans dan als het afvinken van onderwerpen en argumenten.
Ik kan ook totaal verrast zijn als ik een fijn gesprek met iemand heb (en ik voel een klik) en plotseling verandert het onderwerp en staan we tegenover elkaar, ieder met een andere mening. Het is dan net of ik het ritme van de dans kwijt ben. Ik moet dan moeite doen om mezelf weer te herpakken, alsof ik niet had verwacht dat de andere persoon me zou laten vallen. Dat terwijl hij of zij dat helemaal niet zo ervaart. Het is gewoon een volgend onderwerp, met een nieuwe uitwisseling, dat losstaat van het vorige. Maar die schakeling is voor mij op dat moment niet te maken, omdat ik de draad kwijt ben. Ik voel de ander niet meer. En mijn reactie is dan naar binnen gericht, terug naar mijn gevoel. Ik beroep me op mijn emoties en de signalen van mijn lichaam. Meestal pik ik de draad snel weer op, maar het blijft vervelend, net als plotseling onderbroken worden in je verhaal – ineens ben ik ‘t kwijt en verlies ik de flow.
Als je zelf ook introvert bent, dan weet je hoe intimiderend mensen kunnen zijn die verbaal sterk zijn. In mijn verleden heb ik altijd opgekeken naar begaafde sprekers. Ik haalde ze in elke groep eruit. En stond ik tegenover ze, dan voelde ik me klein en kwetsbaar. Frustrerend was het, als ik wist dat ik ergens gelijk over had, maar de ander kon met veel bombarie de schijn wekken dat ik ongelijk had. Door het verbale geweld overmeesterd, kon ik niet begrijpen hoe iemand zomaar dingen eruit kon gooien om de discussie te willen winnen. Zelf zou ik dat nooit doen, omdat elk woord gemeend en goed overwogen is. Achteraf voelde ik me dan ook terneergeslagen. Het voelde als onrechtvaardig, terwijl ik zelf ook wel wist dat het niet aan de ander lag, maar aan hoe ik zelf in de conversatie stond.
Gelijk hebben of gelijk halen
De code Communicatie was een grote hulp voor me, omdat de informatie die ik erbij kreeg zo ontzettend bevestigend was. Ik leerde dat communicatie niets te maken heeft met winnen of verliezen, want competitie is destructief en lost niks op. We leren onszelf en de ander nooit begrijpen als we elkaar proberen te overtuigen. Het leidt tot pijn, teleurstelling en ontkenning. Het is juist de verbinding die we moeten zoeken om écht tot verdieping te komen. En omdat velen van ons geleerd hebben om gesprekken te voeren op rationeel niveau, waarin we meer zenden dan ontvangen en waarin we schermen met grote verhalen en kennis, is verbinding haast niet mogelijk. Er zal altijd spanning ontstaan, omdat het hoofd in zwart-wit denkt en maar twee opties ziet: gelijk hebben of gelijk halen.
Toen ik dit begon in te zien, viel er iets van me af. Ik was ineens geen ‘underdog’ meer, die moet opboksen tegen begaafde sprekers, maar gewoon iemand die zich met de ander wil verbinden. En omdat ik als introvert sowieso al meer gericht ben op non-verbale communicatie, had ik ineens een schat aan mogelijkheden om verbinding te zoeken. Ik lette in gesprekken namelijk op hele andere dingen: iemands lichaamshouding, ademhaling, volume, snelheid van spreken, handgebaren, toonhoogtes, de stand van de armen, schouders en benen en zelfs de kleine zweetdruppeltjes op het voorhoofd. Ik kon voelen wanneer iemand ‘t moeilijk had terwijl hij zich zelfverzekerd voordeed. Ik kon zien dat iemand loog terwijl hij pleitte de waarheid te spreken. Communicatie werd het lezen van signalen en het aanvoelen van iemands energie. Het werd een spel, met de uitdaging om samen op één zielsfrequentie te komen.
Wat ik altijd mooi vind als ik een retraite begeleid, zijn de open circles. Dat doen we meestal aan het einde van de dag, nadat we urenlang in stilte zijn gebleven. Wat je merkt, is dat mensen heel anders naar voren komen als ze een tijdje niks hebben gezegd. Voor de extraverte personen is het soms een hel: geen woorden meer kunnen gebruiken om jezelf uit te drukken. Maar neem iemand z’n zicht af en alle andere kanalen gaan open. Als je samen luncht, ruimtes deelt en elkaar passeert op de gang zonder iets te mogen zeggen, ga je vanzelf op hele andere dingen letten. Je gevoelsinstrumenten worden geactiveerd en tegen de tijd dat de open circle plaatsvindt, zie je dat mensen niet alleen méér verbinding ervaren maar ook een aardig beeld van de anderen hebben gekregen. Dan te bedenken dat we in retraites nooit uitgebreid praten over onze banen en carrières, maar we zitten wel in elkaars energieveld. We zijn verbonden en stil. En juist in die stilte… blijkt onze communicatie het allersterkst.
Geen blabla
Toen ik in december 2020 het programma voor Embody maakte, had ik bij Communicatie het gevoel: ‘Ja, die is nodig om je passie van de daken te schreeuwen!’ Maar zoals altijd in deze bewustzijnsprocessen creëert de workshop zichzelf en blijk ik achteraf meer deelnemer dan bedenker te zijn. Want nu Communicatie aan bod komt, voel ik dat mijn ogen opnieuw worden geopend. Het belichamen van je passie – dit is het doel van de Embody workshop – is niet naar buiten treden met veel blabla. De kracht zit niet in de woorden, maar in de intenties. Wat je denkt en ervaart terwijl je iets zegt.
Wat zend ik uit?
Wat wil ik graag delen?
Welke energie geef ik aan mijn woorden mee?
Ben ik uit op winst of verbinding?
Durf ik te delen wie ik écht ben of alleen wat mij goed laat overkomen?
Een nieuw, interessant tussenstation op weg naar Belichaming. Voor mij is dit absoluut het meest intrigerende thema: communicatie. En dan vooral het onzichtbare, energetische deel. Alles wat je niet ziet maar wél kunt voelen. Daarmee wil ik overigens niet suggereren dat we elkaar allemaal bedonderen met onze woorden. Ik denk alleen dat we elkaar meer te geven en te bieden hebben als we onze mooiste, meest oprechte intenties meegeven aan wat we zeggen. Geen loze woorden en beloftes dus, maar echte communicatie, van hart tot hart. Dat begint natuurlijk bij onszelf, met een positieve boodschap die je naar jezelf uitspreekt, bijvoorbeeld als je voor de spiegel staat. ‘Ik hou van je, lief bijzonder mens.’ Elke dag, een paar weken lang… het kan zoveel voor je doen en veranderen.
Deel dit!
Janina Michel zegt:
Wauw, jouw woorden resoneren als n malle met mij! Dank je Wel! Ook voor het Ebony programma wat ik meevolg; heel waardevol!