Consessies doen: to protect what is inside (Rianne Manten)

Een van de vaardigheden die ik sterk heb ontwikkeld is concessies doen. Mijn hele leven heb ik al geoefend met meebewegen. Invoelen wat er nodig is voor de ander. De situatie. Begrijpen wat de ander voelt en welke bedding er nodig is voor de processen van de ander.

Ik voel(de) mij, bewust of onbewust, verantwoordelijk voor het welbevinden en de kwaliteit van leven van de ander.

Als klein kind waren er omstandigheden die dit gevoel extra aanboorde en het zorgde ervoor dat ik heel hard ging werken om anderen te ontlasten en te ontzien.

‘Als de wereld om mij heen straks in rust is, blij en ontspannen, dan kan ik daarna ontspannen en is er vast ook liefde, aandacht, ruimte en tijd voor mij…’ achtige overtuigingen heb ik verzameld. Altijd bezig de energie in mijn buitenwereld weer naar hoge trilling te brengen. Chaos, mishandeling, ruzie, strijd, spanning en stress omzetten naar rust, ontspanning, harmonie, gezelligheid enzovoort.

Ik snap prima waardoor deze imprints aangewakkerd zijn. Vanuit dit leven en ook uit eerdere levens. Zo ging ik als klein kind, wanneer ik bij mijn vriendinnen in hun kamer kwam, eerst hun slaapkamer opruimen, bijvoorbeeld. In feite bracht ik hun kamer weer in hoge trilling. Klein voorbeeld, maar het toont hoe sterk ik geprogrammeerd was.

Ik ben er zo goed in geworden dat dit een zeer ontwikkelde kwaliteit is geworden die ik tegenwoordig ook vakmatig kan inzetten. Ik heb deze kwaliteiten echter ontwikkeld ten koste van een prijs.

Ik heb zoveel momenten gehad in mijn leven waarbij ik voorbij ging aan mijn eigen behoeften omdat mijn bedrading altijd afgestemd was op de behoefte van de ander. Er is niets mis met concessies doen. Het hele leven is een pad van meebewegen en navigeren. Onontkomelijk. Maar daar waar je meebeweegt met je buitenwereld ten koste van je zelfzorg, zelfliefde en eigenwaarde… Dat is een signaal. En dat negeerde ik structureel.

Er zijn vele momenten geweest waar ik waarbij ik mijzelf forceerde. Om mij aan te passen en te schikken naar de behoefte en verlangens van anderen. Of grenzen van anderen. Volledig meebewegen hierin. Vele situaties, waarbij ik keuzen heb gemaakt die ten koste zijn gegaan van mijn waarheid. Waarbij ik niet integer ben omgegaan met mijzelf.

Als ik wilde opkomen voor mijzelf hierin, vond ik dat enorm lastig. Ik kon alleen grenzen aangeven vanuit ‘aanvallende verdediging’ en niet vanuit ‘koestering van mijzelf’. Vaak kwamen er vele vormen van kilheid, oordeel, aanval, kritiek, beoordeling, agressie, manipulatie, psychische aanvallen en ook vormen van geweld. Van anderen naar mij en van mij naar anderen.

Het creëerde ook programma’s, waarbij ik onbuigzaam werd in situaties. Koste wat kost geen concessies wil doen, maar daarbij wel verlangde dat een ander concessies deed.

Ik maakte er altijd een mooi verhaal van waarom het klopte wat ik deed. Een mooi verhaal voor mijzelf en voor mijn buitenwereld. Door de jaren heen groeide ik hierin. Ik kon de lage trilling van mijn omgeving steeds meer ‘afhouden’ en daarin mijn grenzen aangeven. Maakte afspraken met mijzelf hierin. Ik was alleen bezig met het begrenzen van negatieve energie in mijn buitenwereld en helemaal niet bezig met koesteren de hoge trilling in mijn binnenwereld.

Zo had ik laatst toch weer een mega-confrontatie met mijzelf hierin. Waarbij mijn dierbare vrienden zeiden ‘maar Rian, waar ben jij in dit hele verhaal’.

Waar was ik… Ik had geen idee.

Ik voelde alleen maar de behoefte van de ander, compassie voor de consequenties ervan en het verlangen te supporten van de ander in zijn potentieel.

… ik heb toch geduld. En begrip en inlevensvermogen en…dat is toch hoge trilling….

Ja maar Rian, wat heb jij nodig?

Ehhhhhh….. blanco.

Die blinde vlekken… En hoe fijn is het dat we elkaar helpen die te doorzien! Ik had moeite om te voelen wat de onderliggende energie mij te vertellen had. Heb lang de tijd moeten nemen dit te doorvoelen. Ik kon er uiteindelijk niet omheen dat ik wederom zeer veel concessies had gedaan ten aanzien van mijn eigen verlangens en behoeften. Ik vooral focus had gehad op het bedding geven aan de verlangens, processen en behoeften van de ander.

Compassie is een prachtige kwaliteit van het hartchakra maar dat is liefde en zelfliefde ook. Alles draait om evenwicht.

Weer een diepere laag van confrontatie hierin. Super pijnlijk om die realiteit te erkennen. Er is ruimte voor meer belichaming van innerlijk evenwicht.

Dus. Ik nodig de belichaming uit waarbij ik…

… zuiver kan aanvoelen welke momenten, beslissingen of beweging in lijn zijn met mijn essentie. Meebewegen met de buitenwereld zonder concessies ten aanzien van eigenwaarde en zelfliefde, mijn waarheid en wijsheid. Zodat ik vanaf dit moment naar de toekomst toe, voluit mijn leven leef, vanuit authenticiteit. En dat ik in staat ben om vanuit zachtheid en aanwezigheid en compassie alle confrontaties hierin aanga. Met mijzelf en met de ander. Zonder strijd. Zonder forceren.

Ik mag grenzen aangeven om mijzelf in verbinding te houden met hoge trilling.

Ik mag mijn binnenwereld nog meer leren koesteren. And the journey continuous.

The Art of Life!