Schuurpapier voor mijn hart [Rianne Manten]
Het is een paar jaar geleden dat ik smoorverliefd werd op een man. Mijn droomprins na de scheiding. Ik kwam er echter pas na een aantal maanden achter dat hij me bedroog. En niet zomaar.
Hij had gelogen over zijn identiteit.
Zijn naam.
Zijn beroep.
Zijn privégegevens en bovendien over zijn kinderen en zijn vrouw.
Alle verhalen die hij me had vertelt waren gelogen. En ik was destijds compleet blind.
Het ergste was nog wel… dat hij van het ene op het andere moment aards en energetisch volledig verdween. Spoorloos.
Geen woord.
Geen contact meer mogelijk.
BAM.
Weg.
Uit verbinding.
Geen uitleg.
Onbereikbaar.
Ik dacht lang dat er iets vreselijks was gebeurd met hem, maar het bleek opzet. Het was als een fata morgana… een nep-realiteit die wegklapte en ik was compleet ‘out of order’. Ik was een poos volledig stuurloos. Het dreef mij buitenzinnen van ongeloof.
Hoe dan!? Zelfs met concreet bewijs kon ik het niet geloven.
In het begin gaf hij mij n.l alle aandacht. Verbinding vanuit een enorm liefdevolle zachte respectvolle en bewuste energie…. ik viel als een baksteen voor hem. Lees: mijn innerlijke systeem van behoeftigheid klikte volledig aan op zijn doelgerichte manipulatie. Maar dat had ik toen nog niet door.
Na zijn ‘plots volledig uit verbinding gaan en ook letterlijk verdwijnen’ werd ik hard geconfronteerd met mijn geactiveerde imprints van afhankelijkheid en behoeftigheid.
Want ineens trok hij zijn energie terug en mijn afhankelijkheidsprogramma [codependency] ging vol aan. En niet alleen bij hem, vervolgens voelde ik heftige triggers ook bij alle andere mannen die ik erna ging daten. Die programma’s waren er natuurlijk al. Maar deze ervaring had het innerlijk op scherp gezet.
Nu heb ik echt bakken aan proceswerk gedaan ermee. In de categorie van langs de douchewand snikkend en biddend om genade smekende taferelen.
Gelukkig had ik vakkundige support.
Dat schoonde enorm op.
Waardevolle lessen geleerd.
Kon ik de onbalans in mijzelf goed aankijken en doorvoelen. Waar vanuit ikzelf deze ervaringen had aangetrokken.
As within as without.
En spirit gaf me weer nieuwe ervaringen.
Andere omstandigheden.
Andere mensen.
En allemaal hebben ze mij de innerlijk pijn laten voelen van onbezield contact en gedrag. Uitchecken. Uit verbinding gaan. Gaf het mij elke keer weer richtingaanwijzers waar ik zelf niet in evenwicht was geweest. Wederom veel opgeschoond en innerlijk mijzelf onder de loop genomen.
Alles bij elkaar intrigeerde mij dermate dat ik van alles ben gaan uitpluizen over de verwondingen van de mannelijke en vrouwelijke velden. Maatschappelijk en innerlijk.
Shiva en Shakti. De verwondingen en het potentieel. Het is een heel groot onderdeel van al mijn teachings geworden. Dit gaf me veel kader, duiding, compassie en heling. Dus Spirit blijft me verrijken met nieuwe ervaringen.
Ik ben momenteel heel gericht aan het beoefenen om in mijn privé leven, mijn vrouw zijn meer zichtbaar te laten zijn en mijzelf als vrouw niet meer (minder) te verstoppen.
Vakmatig kan ik heel goed veldhouden tot een ander. Daar spelen mijn behoeften en verlangens n.l geen rol. En het is nu mijn uitnodiging om ook in mijn privé veld ontspannen mij te verhouden tot mannen. In intiem, kwetsbaar of heel persoonlijk contact.
In de afgelopen weken heb ik weer mogen voelen hoe rauw dat voelt. Nieuwe lagen zijn aangeraakt. Hoe de leegte voelt als een krachtige bezielde energie van een man intens aanwezig is en plots zijn bewustzijn terugtrekt. In zichzelf en daarmee ook uit mijn systeem.
Al is het tijdelijk.
Bewust of onbewust.
Dat raakt [eeuwen]oude pijn.
Op zijn zachts gezegd, als schuurpapier voor mijn hart.
Ik wist dit allemaal al. En telkens krijg ik nieuwe vorm van confrontatie ermee. Nieuwe perspectieven. Weer mag ik zelf weer kijken naar mijn eigen aandeel hierin. De reis gaat voort. De de ervaringen worden steeds intenser en pijnlijker naarmate ik mijzelf steviger kan dragen energetisch. Hiermee kan ik innerlijk dieper mijzelf aankijken.
Zacht en liefdevol heb ik mijzelf wederom omarmt en spirit gevraagd om me mee te nemen in heling tot diep in mij DNA en in mijn zielsgeheugen en karma.
En dat gaf rust.
Dat gaf wijsheid.
Dat gaf vertrouwen.
Makkelijk? Nee.
Vraagt het moed en kwetsbaarheid? Ja.
En zo is het.
Er zullen vast nog vele lessen en ervaringen volgen hierin.
En ik gun mijzelf ook de ervaring…hoe het voelt om welkom te zijn. Mij gevierd te voelen omdat ik besta en van waarde ben in het leven van mijn geliefde. En vanuit bewustzijn ontvangen te worden in mijn sensitieve vrouw zijn.
Ik insluiting ervaar ipv uitchecken. Niet even in een moment. Maar echt als default. Vanuit voldoende belichaamt evenwicht. In mij. En in de ander.
Someday. Ik ben onderweg.
The Art of Life!
Rianne Manten
Deel dit!