Ze durfde niet …
Ze durfde niet …
Het maakte niet uit hoe vaak ze erover na had gedacht. Ze besefte zich goed, met haar hoofd, dat het haar geluk en opluchting zou brengen. Alleen lukte het haar gewoon niet.
“Hoe moet ik dan mijn hypotheek betalen”, dacht ze. “Op welke manier ga ik het leven van mijn kinderen financieren? Wat zullen mijn ouders zeggen? En mijn vrienden, mijn collega’s? Raak ik mensen kwijt?” Ze keek naar haar telefoon. Het leek zo simpel, gewoon het nummer intoetsen en bellen; zeggen dat ze niet meer terug zou komen. Maar ze durfde het niet.
De volgende ochtend vond ze zichzelf terug op haar fiets, rijdend door de stad. Haar onderbuik voelde week terwijl haar maag langzaam de zuren omhoog duwde naar haar slokdarm. De weerstand in haar lijf was bijna niet te harden. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming stapte ze het kantoor binnen. Ze groette, zoals elke dag, een aantal collega’s dat bij het koffiezetapparaat stond te smoezen en liep vervolgens snel door naar haar werkplek. “Hoe ben ik toch in deze situatie terecht gekomen”, ging er door haar hoofd.
Normaal zijn
Ze dacht aan vroeger, aan hoe ze is geweest als kind. Blij en gelukkig. Ze herinnerde zich dat zij ze toen al zag: de schimmen in haar kamer. De overleden mensen die ineens naast haar bed stonden en haar vragen stelden. Haar moeder had tegen haar gezegd dat ze zich niet zo aan moest stellen, dat het niet waar kon zijn. Haar vader had alleen maar heel hard gelachen. Kinderlijke verbeelding. Ze had zich niet begrepen gevoeld en was aan zichzelf gaan twijfelen. Een twijfel die zich in haar onderbewustzijn had genesteld en in alles terug leek te komen. Niet dat je dat aan de buitenkant kon zien: ze had zichzelf aangeleerd om heel rationeel en normaal over te komen.
Normaal zijn was een soort doel in haar leven geworden. Ze hunkerde naar een normale relatie met haar ouders, naar normale vrienden en een normale, niet onverdienstelijke carrière. Ze wilde normale kinderen die normaal naar school gingen en redelijk normaal luisterden naar haar.
Het was haar, op de scheiding na, gelukt om een ‘normaal’ leven op te bouwen. Haar ouders waren trots op haar en ze was een graag geziene tante, nicht en vriendin. De mensen in haar leven wisten wat ze aan haar hadden: ze konden op haar bouwen. Ze was gezellig, liefdevol, spontaan en attent en ze stond altijd voor anderen klaar. Mensen zochten haar op voor raad en advies. Vooral als iemand in haar omgeving in de knel zat, wisten ze haar te vinden.
De beelden uit haar jeugd kwamen tijdens de gesprekken die ze voerde met haar beknelde omgeving nog wel eens op. Vaak wist ze ineens iets dat ze eigenlijk niet kon weten, of ze voelde instinctief aan waar de kern van een probleem zat. Daarom vonden mensen in haar omgeving het zo fijn om met haar te praten.
Ze had zich vaker afgevraagd of de kinderlijke verbeelding uit haar jeugd wel echt verbeelding was geweest, maar ze durfde er niet teveel over na te denken. Ergens diep in haar schuilde de overtuiging dat ze eigenlijk een beetje gek was. Een weirdo, een vreemde, anders dan anderen. Elke dag weer had ze haar best gedaan om niet uit de toon te vallen, of teveel aandacht te trekken.
Nu wist ze dat ze niet gek was. Tijdens de retraite die ze vorige week had gevolgd was ze mensen tegengekomen die net zo zijn als zij. Die het ook zagen. Die ook dingen wisten. Plotseling was ze niet meer alleen. Ze keek met een glimlach rond haar mond in de whatsappgroep met die mensen. De sessies gedurende de retraite hadden haar wakker geschud: ze wist nu dat ze anders was. En belangrijker nog, ze wist dat dat niet erg was. Dat ze mag zijn wie ze is. Ze uit mag komen voor haar authentieke zijn en dat ze mag stoppen met zich conformeren aan de wereld om zich heen. Dat ze mag ophouden met ‘normaal’ zijn.
Maar ja… tijdens de week had het haar makkelijk geleken. In de veilige energie waar ze met de retraitegroep in had gezeten had ze geroepen dat ze ermee zou stoppen. Dat ze haar ouders zou vertellen hoe het zat. En haar kinderen. Dat haar ex het mocht weten en dat haar vrienden haar, als het echte vrienden waren, zouden accepteren zoals ze is. Ze zou haar baan opzeggen omdat ze zo duidelijk had gezien dat ze er ongelukkig van werd. Dat het werken op dit door geld gedreven kantoor haast giftig was voor haar gevoelige systeem.
Nu, eenmaal terug in haar dagelijkse leven, zat ze naar haar laptop te staren. Ze wist het niet meer. Hoe dan? Hoe kon ze het leven dat ze in al die jaren had opgebouwd zomaar overhoopgooien? Ondanks dat het een façade was, ondanks dat ze een rol speelde en niet zichzelf kon zijn, was het wel haar leven. Haar veiligheid. Haar comfortzone. De consequenties van een dergelijke ‘coming out’ hadden in de retraite futiel geleken.
Maar nu ze weer in haar leven was geland, leken ze huizenhoge, schijnbaar onoverkomelijke problemen.
Hoe was je retraite?
Ze voelde verdriet opkomen vanuit haar buik. Het mengde zich met het maagzuur en de misselijkheid die ze al dagen voelde. Een traan rolde over haar wangen.
“Ben je ok”, vroeg haar naaste collega met een warme glimlach. “Hoe was je retraite?”
Plotseling kwamen de tranen omhoog. Ze vertelde haar collega het hele verhaal. Over de ontdekkingen die ze had gedaan en over hoe nep haar leven voor haar voelde. Ze vertelde over haar plannen om het over een andere boeg te gooien en over de weerstand en de angst die ze voelde.
De collega hoorde haar aan met een begripvolle blik. Wat zou hij van haar denken nu? Ze kon niet anders dan doorvertellen en alles kwam eruit. Toen ze klaar was kwam de schaamte. Het gevoel dat altijd omhoogkwam als ze weer eens teveel van haarzelf had laten zien. Alsof ze door de mand viel. Ze keek haar collega vertwijfeld aan. Er was iets veranderd in zijn ogen. Ze leken veel dieper, zijn pupillen waren groter geworden en het leek alsof hij dwars door haar heen keek. Plotseling zag ze een soort witte rand om zijn hoofd en schouders. Ze voelde een zachte tinteling door haar buikstreek trekken en haar voeten voelden aan alsof ze aan de grond waren geplakt. Verbaasd keek ze in zijn ogen, waardoor het hele universum haar leek aan te kijken. Toen was het zijn beurt om zijn verhaal te vertellen.
Haar collega vertelde openhartig over zijn jeugd. Over hoe gevoelig hij was geweest, over het onbegrip en het pesten en de zoektocht naar zijn identiteit. Hij vertelde honderduit over de vertwijfeling, over de pijn van de afwijzing, over de angst om niet normaal te zijn. En over het moment dat hij wakker werd tijdens een meditatiecursus die hij als een soort laatste redmiddel had gevolgd. Ook hij had zijn leven willen veranderen. Ook hij had willen stoppen met zijn baan, zelfs met zijn relatie. Maar hij had het niet gedaan.
Zo binnen, zo buiten
Zijn leraar had hem geadviseerd om het stapje voor stapje aan te pakken. Om zijn eigen, innerlijke proces eerst helemaal aan te gaan voordat hij zijn buitenwereld zou aanpassen. “Zo binnen, zo buiten”, had de leraar gezegd. “Je buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld. Als jij van binnen verandert, verandert je omgeving vanzelf mee.” Het bleek waarheid te zijn. Hij was dagelijks gaan mediteren en regelmatig meditatie- en transformatieretraites gaan volgen. Hij was gaan lezen over bewustwording en, nadat zijn persoonlijke proces flink op gang was gekomen en de ergste wonden uit zijn verleden waren geheeld, was hij een opleiding tot healer gaan volgen. Daar was hij nu bijna klaar mee. Ondertussen had hij een praktijk aan huis geopend die steeds beter liep.
“Nog even”, vertelde hij, “en dan kan ik mijn baan opzeggen en fulltime met mijn roeping aan de slag gaan.”
Ze was verbijsterd! Ze kende deze collega al meer dan tien jaar en had dit nooit achter hem gezocht! En hij bleek niet de enige te zijn. In de volgende weken stelde hij haar voor aan de ene na de andere collega die met spiritualiteit bezig was. Haar vrienden begrepen haar, nadat ze open was, meer dan ze had verwacht. Ook zij hielden er allerlei oefeningen op na: de een mediteerde, de ander deed aan yoga en een derde volgde, tot haar verbazing, een leergang in het sjamanisme. Ze hadden het haar nooit verteld, omdat ze er niet voor open had gestaan. Al die tijd bleken er in haar directe omgeving een heleboel mensen met bewustwording actief. Zelfs haar zus liep bij een transformatiecoach. Eigenlijk had ze dat wel geweten, maar ze had er geen aandacht aan besteed.
Authenticiteit
Haar leven veranderde totaal. Ze bloeide op en werd steeds authentieker, meer en meer degene die ze als kind was. Besloot haar talenten te ontginnen en volgde een coachopleiding. Ze volgde enkele modules bij het befaamde Arthur Findley College in Engeland om haar helderziendheid te ontwikkelen. Haar kinderen reageerden enthousiast op de nieuwe, energieke en vrolijke moeder die ze hadden gekregen en nagenoeg iedereen in haar omgeving omarmde de nieuwe vrouw die ze geworden was. Alleen haar ouders vonden er het hunne van, maar dat accepteerde ze met een glimlach.
Ze maakte promotie op haar werk en sloeg de handen ineen met de vele gelijkgestemde collega’s die ze had. Samen zagen ze kans om het bedrijf van binnenuit te veranderen in een organisatie die het welzijn van medewerkers en het leveren van een maatschappelijke bijdrage vooropstelde in plaats van geldelijk gewin. In haar nieuwe netwerk van ontwaakte mensen vond ze haar partner, de man waarop ze onbewust altijd al gewacht had. Haar zielsmaatje.
Ze besefte zich dat ze niet alleen is en nooit alleen was geweest. Dat er velen zijn zoals zij. Lichtwerkers met bijzondere gaven en krachten die in deze tijd geïncarneerd zijn om de mensheid te faciliteren in de overgang van angst naar liefde. Van de 3e naar de 5e dimensie en verder.
Tot op de dag van vandaag is ze gelukkig, vitaal en actief in haar missie om haar eigen leven, dat van de mensen om haar heen én dat van alle wezens op de planeet zo harmonieus mogelijk te laten zijn.
X R
Kijk hier verder voor meer informatie over onze transformatie retraites of bekijk ons Breakthrough Event van 20 oktober 2019.
Deel dit!